donderdag 7 juni 2012

Rare vragen en vage antwoorden

Deze week was het weer eens zo ver. Ik (Annemieke) kreeg te maken met impertinente vragen. Dat zal de rest van ons leven wel zo gaan, denk ik. Ik verbaas me er toch altijd weer over en begin van tevoren al van alles uit te leggen over adoptie en dergelijke als een soort verdediging vooraf. Moet ik ook eens mee stoppen...Echt!

Deze keer was ik in gesprek met iemand waarmee ik datzelfe uur nog maar kennis mee had gemaakt. De dame in kwestie vroeg me na 5 minuten: maar waarom kiezen jullie niet voor pleegzorg? 




Okee, ik kan me voorstellen dat je nu denkt: 'is dat alles?' Ja dat was alles. Maar denk er even over na...waarom vraagt iemand dat aan mij? Vraagt ze dat ook aan iemand die 5 minuten geleden heeft verteld dat ze zwanger is? Natuurlijk niet, dat zou toch raar zijn. Waarom is zo'n vraag dan wel geoorloofd als ik 5 minuten daarvoor vertel dat wij in adoptie-verwachting zijn?

Ik vind het soms zo jammer dat betrokkenen bij pleegzorg ons proberen 'om te praten.' Waarom zou er sprake zijn van twee kanten, twee soorten ouders, twee partijen? Zijn of willen we niet allemaal ouders worden die het beste voor hun kinderen zoeken, hoe ze dan ook aan onze zorg zijn toevertrouwd? Bovendien, alsof we je vragen om advies over onze gezinsvorming! Dat lijkt me nogal prive. Net als de vraag 'kunnen jullie zelf geen kinderen krijgen'?  Zodra je het woord 'adoptie' laat vallen, lijkt dat wel een vrijbrief voor bemoeizucht. Waar zijn de grenzen van normaal fatsoen?





Dan zijn er nog de dingen die mensen niet rechtstreeks durven zeggen maar wel via dagblad Trouw en forums en dergelijke uiten. Gelukkig zijn er ook tegengeluiden. Een andere adoptieouder in spé schreef dit op een besloten maillijst. Ik vroeg hem of ik hem mocht citeren, hier komen zijn argumenten:

" Het punt waar ik vooral mee zit is dat adoptieouders vaak te horen krijgen: "had je al dat geld van je
adoptie niet veel effectiever in het land van herkomst kunnen besteden? Dan had je meer kinderen en/of biologische moeders kunnen helpen". Dat vind ik om meerdere redenen een scheve vergelijking. 

Ten eerste moet ik dan de neiging onderdrukken om de wedervraag te stellen of de vraagsteller dat zelf ook doet.

Ten tweede weet ik dat bijna alle adoptieouders betrokken raken bij het land van herkomst en dat hun steun ter plaatse toeneemt door de adoptie - ze doen er dus meer aan dan hun criticasters.

Ten derde kun je niet zeggen dat jouw eigen adoptie  voorkomen had kunnen worden als de biologische familie geld had gekregen, want op het moment dat de adoptieouders benaderd worden is het afstand doen, of de verwezing al een feit, ten vierde is opgroeien in een gezin iets heel anders dan opgroeien in een tehuis.

En ten vijfde kun je gewoon niet aan adoptieouders vragen: 'zie maar af van je adoptie en besteed het geld anders', bij adoptie
komen juist de behoefte van het kind om op te groeien in een gezin én de wens van adoptieouders om een gezin te vormen, bij elkaar." 

Ik had het zelf niet helderder kunnen bedenken en verwoorden.



O ja, wat ik tegen de dame in kwestie heb gezegd? "Ons levenspad ging niet die kant op. Ieder heeft zijn eigen pad en eigen roeping, dat van jou kan richting pleegzorg lopen en dat van mij anders. Je kan er van op aan dat we zelf goed nagedacht hebben over onze keuzes." Het was direct duidelijk dat ik onwillig was om een concreet antwoord te geven op haar vraag. Netjes gezegd gaf ik de boodschap door dat ze te ver ging voor iemand die ik nauwelijks ken. Alsof ik haar al mijn motivaties en ons hele levensverhaal ga vertellen...

De kunst is vriendelijk maar vaag te blijven. Wie wat extraverter is zal waarschijnlijk teruggeven dat de vraag niet bevalt, maar ik voel me beter bij eerst een vaag antwoord. Als dat signaal niet landt, dan kan ik altijd nog direct worden.

Toepasselijk: Jakobus: 1:5 en 3: 17.


 Gelukkig zijn er ook heel veel bemoedigende, meelevende, beleefde mensen! Het is zo fijn om deze mensen in je leven te hebben. Onder hen zijn ook adoptieouders, pleegouders, mensen zonder kinderen, met kinderen, singles, getrouwden, samenwonenden, enz. Vriendelijkheid is universeel en niet afhankelijk van je situatie, en een begripvol hart ook. Op Pinterest vond ik nog een prachtige tekst die adoptieouders op de muur boven het kinderbedje hebben gezet. Wow.

3 opmerkingen:

  1. Hoi Annemieke,
    Wat een herkenbaar stukje! Ik ben ook elke keer weer verbaasd dat adoptie schijnbaar iets is, waar iedereen zijn mening over mag geven, zonder na te denken of het kwetsend of onbeschoft is. Ik heb opmerkingen gehad als; meid, waar begin je aan. En laatst kreeg ik de vraag hoe ik dat allemaal ging betalen. Ik ben benieuwd hoe ik aangekeken word als ik zo'n opmerking maak, nadat iemand verteld zwanger te zijn. En de goedbedoelde opmerkingingen dat ze hopen dat er nog een kindje van ons zelf bij komt, vind ik ook niet zo leuk om te horen. Dat doet af aan de liefde die wij nu al voor ons toekomstige adoptiekindje voelen.
    Maar inderdaad, gelukkig ook veel lieve,inlevende vragen en opmerkingen die steun geven.

    Het zal iets zijn waar de rest van ons leven mee te maken krijgen. Daarom is het zo fijn om dat te kunnen delen met andere adoptie ouders!

    Groetjes Jitske

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Helemaal mee eens Jitske! Ik vind het ook echt zo fijn dat we alle contacten hebben via de cursus, nu via facebook, maar ook een mailgroep van mensen die uit ZA willen adoptere en familieleden die met adoptie bezig zijn. In een wereld met veel vreemde vragen en vooral een herhaling van die vragen is het zo fijn om mensen te kennen die precies begrijpen wat je meemaakt en bedoeld.
    Dat van die opmerkingen over een kindje van jullie zelf, of zoals men ook wel zegt 'een eigen kindje'(jech), is ook heel herkenbaar.
    Groetjes,
    Annemieke

    BeantwoordenVerwijderen
  3. ik kan je niet meer vinden
    ben je gestopt met bloggen ?
    er staaat dan zo mooi alleen als u uitgenodigd bent...

    BeantwoordenVerwijderen