Is het kind er al? Al iets gehoord?

Juf, is het kind er al? L.  een jongen in groep 8, vraagt dat nu al drie weken achter elkaar, elke keer als ik voor de groep sta.
'Nee, maar als het zo is, dan zeg ik het echt wel uit mijzelf', antwoord ik lachend, 'dan ben ik zo blij, dat ik het jullie direct vertel.'
'Nog steeds niet!' moppert L. 'wat duurt dat lang...' En hij zegt het echt op zo'n verwijtend toontje, dat ik wel in de lach moet schieten. Drie weken wachten en dat al lang vinden.... hij moest eens weten hoe lang we al bezig zijn met wachten en geduld leren! Maar het is wel heel aardig dat hij zo meeleeft.

De kinderen in de groep krijgen het maar nauwelijks rond in hun hoofd. Hoewel er alle kleurtjes van de regenboog in de klas zitten en heel veel kinderen met een gemengde achtergrond, zijn er in deze groep geen adoptiekinderen. Wel half donker, half blank, Russische, Afrikaanse, Antiliaanse, Hindoestaanse, Chinese en Latijns Amerikaanse kinderen, maar geen geadopteerd kind dus. Ze vinden het echt een beetje apart en interresant. ' Straks krijgt de juf een zwart kindje met rastavlechtjes', zegt een van de kinderen tegen een ander kind. Ik vraag de jongen of hij dat raar zou vinden. 'Een beetje wel', geeft hij toe.

Afrikaanse kinderen op het strand

En dat vormt voor mij een prachtige brug naar de Bijbelles. Ik verwijs terug naar Genesis en naar de geschiedenis van Adam en Eva. 'Weten jullie nog dat we 2 voorouders hebben waar we allemaal vandaan komen? In die zin zijn we dus allemaal familie van elkaar. We hebben onze huidskleur en de vorm van onze ogen aangepast aan het gebied waar we uiteindelijk zijn gaan wonen, maar als je terug gaat kijken, komen we allemaal bij dezelfde voorouders vandaan.' Hoewel het groep 8 is, waren ze zich daar nog niet erg van bewust. L. (heel donkere huidskleur) zegt tegen mij: ' dus eigenlijk bent u mijn grote zus?'  ' Ja, in zekere zin wel, ja.' Hilariteit in de klas, maar wat een kans om dit uit te leggen! Ik dank God in mijn hart om deze aanleiding om duidelijk te maken dat voor God alle mensen hetzelfde zijn, dat Hij ons allemaal gemaakt heeft en dat rascisme en onderscheid niet Zijn wil zijn.

En ja, ook volwassenen vragen het nu regelmatig: 'al iets gehoord?' Op school, in de kerk, de overbuurvrouw, nou ja, noem maar op... 'weten jullie al iets meer?' Nee, nog niet. Het is nog niet de tijd. Het komt goed, het komt allemaal op Gods tijd. Gelukkig hebben we werk om handen, een badkamer die we aan het opknappen zijn, daarna moet Eize nog voor zijn werk een aantal keer naar Engeland en kan ik een keertje meekomen (wel alles met tickets die je kan annuleren, mocht het nodig zijn) en daarna zijn de feestdagen er alweer.

Eigenlijk hadden wel wel heel erg verwacht en gehoopt dat we met de feestdagen met ons drietjes zouden zijn en dat kán ook nog, maar als het niet Gods wil is, kan ik er toch ook wel naar uitkijken. Dat had ik niet verwacht. Ik hoop dat God mij helpt dit vast te houden. Ik had gedacht er heel erg tegen op te zien om de feestdagen nog een jaar met z'n tweetjes te zijn (natuurlijk zijn er familie e.d. maar ik bedoel als gezin). Maar eigenlijk kijk ik hoe dan ook wel uit naar de Kerstperiode. Ik ben een Kerstboomkleed aan het naaien op naailes, dus ik krijg er zelfs wel een beetje zin in! We hopen op het mooiste, maar als het niet zo is, hoop ik dat we de kracht krijgen om vol te houden in geduld.

We denken aan iedereen die in een adoptieproces zit, aan mensen die al een naam en een gezicht weten, maar nog moeten wachten voor ze hun kind thuis kunnen brengen. En aan hen die net gestart zijn met een nieuw deel in de procedure. Met alle wachtenden op de een of andere manier. Ook als het lijkt of je vast zit. Ik bid voor jullie om heel veel geduld en alles wat je nodig hebt!

Annemieke