Bijzonder en apart - compenseren?
Wereldkinderen heeft iets aangestipt bij ons, waar we eigenlijk nog niet eerder zo over hadden nagedacht: de privacy van het kind. Ons kindje zal niet pasgeboren bij ons aankomen en is al een tijdje op deze wereld, heeft zich al ontwikkeld en heeft wel of geen goede gezondheid. Het kindje zal altijd een uitzondering zijn, speciáál, bijzonder. Al is het maar vanwege het donkere kleurtje in de familie. Ook kan het kind niet zo gemakkelijk zeggen dat het bepaalde uiterlijke kenmerken van mamma of pappa heeft. En bijv. een inmiddels overleden oma waar we allemaal zo liefdevol over praten... niet mee verbonden door bloed, niet vanzelf trots op kunnen zijn dat zo iemand familie van je was. Het zijn dagelijkse kleine en grote dingen die maken dat dit kindje zich niet altijd 100 % er bij voelt horen. Dat zullen wij als ouders natuurlijk proberen te compenseren met veel liefde en aandacht, maar het is gewoon niet hetzelfde.
Naast compenseren met liefde en aandacht en inlevingsvermogen, zullen we ook proberen ons kindje weerbaar te maken. Adoptiekinderen moeten voor zichzelf op komen, nog net ietsie meer dan andere kinderen. Zo is het bij adoptiekinderen vaak zo dat ze als publiek bezit gezien worden: iedereen heeft mee gehoopt op hun komst, iedereen wil dit kindje even oppakken en aan de haren voelen... hoe voelt dat nou eigenlijk van dat zwarte kroeshaar? Zo'n kindje zal zelf moeten leren aangeven - vanaf dat dit mogelijk is natuurlijk- 'nee, ik wil niet dat u aan mijn haren zit'.
Of, zoals we ook wel een moeder heb horen zeggen tegen een wildvreemde mevrouw in de supermarkt die aan haar kind zat te voelen: ' Mag ik dan ook even aan uw haar voelen?' Je kan denken 'wat flauw', maar als het jouw kindje keer op keer overkomt dat het als een attractie gezien wordt, als extra bijzonder, dan kan ik me voorstellen dat je even uit je slof schiet. Uiteraard is het logisch dat bij de aankomst op Schiphol wel iedereen even wil knuffelen, aaien en oppakken. Als dat allemaal in één keer op één moment gebeurt, zal dat vast wel iets zijn waar het kindje overheen zal komen.
Privacy en gezondheid
En nu terug naar de gezondheid. Is het gezond? Ook daarin heeft een kindje recht op privacy. Veel mensen in onze omgeving weten dat we met special needs bezig zijn. Dat is niet heel vreemd, want bijna alle kindjes die nu nog naar Nederland komen hebben een special need. Maar goed, wij zijn daar tot nu toe heel open in geweest. Het hielp ons zelf ook om ons te scherpen in gesprekken met anderen, we verwoorden hoe we hier over dachten en luisterden naar andere meningen of genoten van meeleven en meedenken.
Nu willen we even een stapje terug doen. Zoals gezegd, dat privacy-aspect hadden we helemaal nog niet zelf bedacht, maar we voelen er veel voor. Dus we zullen niet met iedereen het hele medische dossier van ons kindje bespreken als we straks een voorstel krijgen. Ook geen info over de sociale achtergrond van het kind: 'leeft de moeder nog?' enz. Daar heeft het kindje zelf later het eerste recht op, om dit te weten.
Wel zullen we natuurlijk doorgeven als het kindje iets besmettelijks zou hebben, waar de omgeving maatregelen voor moet nemen. De kans is klein dat dit zal gebeuren, maar mocht dit zo zijn, dan zullen we wel iedereen inlichten en voorlichten. Dus niemand hoeft bang te zijn dat ons kindje misschien iets onder de leden heeft wat besmettelijk is in de dagelijkse omgang en wat we niet verteld hebben.
En voor de rest... als het kindje een buil zal vallen, horen jullie het uiteraard wel. Maar wat het al dan niet allemaal in het medisch dossier heeft staan, blijft voor ons en het kindje zelf.
Sommige dingen zal je wel uit moeten leggen natuurlijk, als er zoiets zichtbaars is als met dit kindje uit Haïti.
Maar ook dan blijven er nog vragen over die we niet direct zouden willen beantwoorden, zoals 'is het kindje vroeggeboren? ' Misschien kan dat soort info later wel met ouders of mensen heel dichtbij worden gedeeld...maar niet direct en niet aan iedereen.
Dat alvast vooraf. We hopen dat we hiermee onze houding alvast bij voorbaat duidelijk hebben uitgelegd, zodat we straks geen mensen met goede bedoelingen voor het hoofd hoeven te stoten en dat jullie begrijpen hoe we tot een en ander komen. Want, dat begrijpen we ook best wel: het is bijna altijd hartstikke goed bedoeld. Vandaar ook een beetje uitleg. Ook hopen we dat duidelijk is dat eventuele angst nergens voor nodig is. Dat als het moet, we open zullen zijn.
Bedankt voor jullie meeleven tot nu toe! Wij gaan deze week weer verder met alle papieren en documenten. En Annemieke gaat nu verder schilderen aan de kinderkast waar Eize gestopt is zaterdag. Nog genoeg te doen : )
PS. Informatie over ziekten en special needs op internet is in veel gevallen verouderd, niet kloppend of half kloppend. Als je algemene vragen hebt over special needs willen we die best beantwoorden, maar of ons kindje die specifieke special need zou kunnen hebben...dat kunnen we niet beantwoorden.
